Как мы начинали бобруйскую «районку» выпускать

1 января 1982 года вышел первый номер Бобруйской районной газеты «Трыбуна працы». Накануне юбилея мы открываем специальную рубрику, в которой вспомним вехи нашего издания, покажем, как год за годом, вместе со временем, менялось и наше издание, встретимся с людьми, которые стояли у истоков «районки». Перед вами — заметки по случаю 35-летия газеты «Трыбуна працы» одного из ее редакторов — Александра Удодова.

Как мы начинали бобруйскую «районку» выпускать
Как мы начинали бобруйскую «районку» выпускать

Решение приняли в ЦК, и название там придумали

Годом рождения «Трыбуны працы» стал не 1982-й, когда вышел ее первый номер, а 1981-й, когда ЦК КПБ принял решение, по «просьбе трудящихся», создать свою газету в Бобруйском районе. Ее «отпачковали» от объединенной газеты «Камуніст», сами же и название придумали. Возглавить новое издание поручили заместителю редактора «Камуніста» Сергею Васильевичу Кобле, автоматически был переведен в новую редакцию сельхозотдел в составе Александра Константиновича Казака и автора этих строк, назначив первого заместителем редактора, второго заведующим отделом писем, ответственным секретарем стала журналист с большим стажем пенсионерка Анна Дмитриевна Лозовая. Читать далее «Как мы начинали бобруйскую «районку» выпускать»

Адам Мальдзіс. Жыцце і ўзнясенне Уладзіміра Караткевіча

Перш чым пачаць непасрэднае апавяданне, я павінен зрабіць некалькі тлумачэнняў. Найперш пра назву кнігі. Сяму-таму яна можа здацца прэтэнцыёзнай і нават містычнай. Але слова «ўзнясенне» трэба трактаваць «матэрыялістычна» — як узнясенне над сваім часам, узнясенне да вяршынь айчыннай і сусветнай літаратуры. Апрача таго, тут ёсць прамая «рэмінісцэнцыя», звязаная з Караткевічам. Калі на кінастудыі «Беларусьфільм» пачалі здымаць фільм па яго сцэнарыю «Хрыстос прызямліўся ў Гародні», камусьці гэта назва здалася крамольнай, і фільм выйшаў (дакладней, не выйшаў, а надоўга лёг на паліцу) як «Жыціе і ўзнясенне Юрася Братчыка». Новую назву Караткевіч успрыняў спакойна, з гумарам. Яна стала для яго нават сімвалам чагосьці асабістага. І калі ў 1980 годзе, пасля першага грознага прыступу хваробы, ён крыху акрыяў, я пажартаваў: «Ну вось, цяпер можна будзе пісаць кнігу «Жыціе і ўваскрэсенне Уладзіміра Караткевіча», ён разрагатаўся: «Ну — давай, давай! Няхай яно спраўдзіцца!» Читать далее «Адам Мальдзіс. Жыцце і ўзнясенне Уладзіміра Караткевіча»