“Президенту Белоруссии и впрямь есть, что предложить российскому коллеге как в политическом, так и в экономическом плане. Ведь в Москве до сих пор ждут, что Минск наконец признает независимость Абхазии и Южной Осетии”.
Ахаха
Бобруйский сексшоп Семена
А где взять царя-то?
Нашел в сети интересный дневник: soloviev. Привлекла одна запись: Я бы хотел жить в истории, а не в дерьме. Я бы хотел Православное Царство вместо демократии
Cкорая помочь человеку осуществить его мечту. Как раз в последнюю предвыборную президентскую компанию в Беларуси в самой тиражной газете республики “Беларусь сегодня” (бывшая “Советская Белоруссия”) была опубликована статья, где выдвигалась и обосновывалась версия, что Александр Лукашенко – прямой потомок последнего русского царя. Ставка русского императора во время 1-й мировой войны находилась в Могилеве. Там все и случилось… Пересказывать не буду, вот собственно сама статья. Только не знаю, реально ли, чтобы россияне признали царем Александра Григорьевича?
Традиционный смысл понятия “бобруйский журналист”
“Пока в некоторых странах ведется речь об отмене призыва на срочную военную службу и замене ее альтернативной, у нас, как и прежде, не утерян традиционный смысл понятия “почетный долг” служения Отчизне. В минувшую среду мы в этом убедились лично” [1].
Вот! [[[ Читаю местную популярную газету под названием “КК”. Коммерческий курьер. Самый большой тираж – именно у этой бобруйской газеты. А какие журналисты там работают! Имена их называть не буду. Еще, не приведи господь, засветятся в гугле, на горе бобрам.
Три вопроса на засыпку для клуба начинающих журналистов “5 копеек”:
1. Что это за “некоторые страны”, где “ведется речь об отмене призыва на срочную военную службу?”.
2. Раскройте “традиционный смысл понятия “почетный долг”?
3. (внимание! самый сложный вопрос) Вы уже знаете, что “у нас, как и прежде” традиционный смысл понятия “почетный долг” не утерян”. А вот в “некоторых странах” – утерян традиционный смысл. То есть, там, в некоторых странах, почетный долг по-прежнему существует, только смысл теперь в него вкладывают нетрадиционный. Какой же это смысл?
Як трэба пісаць ў мясцовую газету
“Жыльцы 18-кватэрнага дома №63 па вуліцы 1 Мая ў Оршы на працягу год перапісваюцца з чыноўнікамі ад улады і КУП “Оршакамгас”. Яны пішуць, што немагчыма пражываць у доме, калі абвальваюцца столь і сцены кавалкамі штукатуркі і нават глыбамі. У любы момант могуць быць чалавечыя ахвяры. І што тут здзіўляцца, калі дом сваё аджыў. Яго век–56 год. Мо яшчэ б трымаўся, але бомбасховішча пад ім, дзе скопліваецца то вада, то снег, разбурае фундамент <…> Унутры дома яго крытычны стан найбольш праявіўся ў кватэры 82-гадовай Веры Рыбаковай. Вясной правалілася столь у адным з пакояў. Яна не была ў час абвалу дома, таму мо і жывая. Але па начах пасля абвалу жанчына назірала зорнае неба, бо не толькі столь–дах, як рэшата. Праўда, столь хутка пачынілі, а дах так і застаўся дзіравым. Таму восенню ў час дажджоў зацяклі сцены ў кватэры, і пажылая жанчына баіцца ўключаць асвятленне, бо сцены могуць стаць смертаноснымі ад электрычнага току. Мала таго, восенню правісла столь у пярэднім пакоі. Вера Мартынаўна кажа, што моліцца штодня, каб памерці сваёй смерцю, а не пад абвалам перакрыццяў. У гады вайны 19-гадовай ёй давялося хлябнуць гора ў канцэнтрацыйным лагеры на тэрыторыі Германіі. Тады было цяжка, ды па маладосці не так страшна. Цяпер у глыбокай старасці зноў яе падпільноўвае небяспека, цяпер у сваім доме. Пакутуе не толькі Вера Рыбакова. У большасці сваей кватэраздымшчыкі пакажуць журналістам і чыноўнікам, як дыбіцца шчапа тынкоўкі не сценах пакояў і столі, як павялічваецца колькасць дзірак у ніжніх частках сцяны, якіх нельга забіць дошкамі, бо сцяна прагніла і крышыцца далей. Таму гэтыя дзіркі завешваюць дыванамі ці затыкаюць анучамі. Жыльцы сцвярджаюць, што фізічнае разбурэнне дома па старасці пагубна ўплывае на іх псіхіку. Мужчыны ў такім доме не могуць зрабіць рамонт сваей кватэры, жанчыны не могуць навесці чысціню і прыгажосць. Людзі страчваюць упэўненасць у сваіх сілах, становяцца абыякавымі і нават неахайнымі ў знешнім выглядзе”.